Ruim zestien jaar woont Monica Ruiz in wooncomplex Heliport. Ze omschrijft het zelf als het ‘Kabouterdorp’ door de grote puntdaken die de woningen kenmerken. Toen ze tien jaar geleden hoorde dat de VVE van plan was om het complex te omringen met grote hekken, omdat mensen zich er onveilig voelden, kwam ze in actie. Ze wilde het terrein opknappen en buren met elkaar in contact brengen om dat gevoel weg te nemen.
Monica noemt Heliport terecht een complex-complex, want als je er voor het eerst komt is de kans groot dat je verdwaalt in alle galerijen en hoekjes op het terrein. Dat maakt het ook makkelijk voor bijvoorbeeld dieven om zich er te verschuilen. ”Het is de meest anonieme plek in Rotterdam waar ik ooit gewoond heb. Omdat je bij elkaar naar binnenkijkt, doet iedereen de gordijnen dicht.” Ze wilde het complex met planten en bloemen een vriendelijke uitstraling geven en zorgen dat het water van de Karnemelkshaven en de Rotte, waardoor het complex wordt omringd, weer schoon wordt.
Geschiedenis heliport
Heliport was rond 1950 een terrein voor helikoptervluchten tussen Rotterdam en Brussel. Het complex staat in de buurt van het Hofplein en is onderdeel van de wijk het Oude Noorden. Heliport werd in de jaren ’80 gebouwd en bestaat uit zo’n vijfhonderd appartementen. Het is een voorbeeld van structuralistische architectuur, waarbij herhaling van patronen een grote rol speelt. Dat zie je ook met de terugkerende puntdaken. In het complex zelf moesten plekken komen die voor iedereen goed te bereiken waren, zodat je makkelijk spullen van elkaar kon lenen. Via de tweede verdieping kan je dan ook op het hele complex komen zonder op de grond te komen. Dat moest het ook gemakkelijk maken voor kinderen om bij elkaar te spelen en ze beschermen tegen het gevaar van auto’s op de grond.
Stichting Tussentuin als bemiddelaar
Tijdens een bijeenkomst die eigenlijk bedoeld was voor de Agniesebuurt, kwam Monica in contact met Stichting Tussentuin. ”Zij hebben mij erg geholpen om het contact met buurtbewoners en de gemeente goed te begeleiden. Dat werd mij op een gegeven moment teveel . Ik werd soms zelfs uitgescholden door bewoners die juist voor de komst van de hekken waren.” Monica’s drijfveer is altijd geweest om het samen met bewoners te doen. ”Als ik het voor elkaar krijg dat mensen mijn stem herkennen en we van elkaar weten dat je goed volk bent, dan ben ik er.” Monica en haar buren vinden het daarom ook belangrijk om veel groen in eigen beheer te houden, zodat er gezamenlijke activiteiten ontstaan.
Heliport als stadstuin
Een van die buren is Diana Vergeer. ”Richting het nieuwe jaar had ik me voorgenomen om meer te doen voor de buurt. Zo kwam ik in contact met Monica”, zegt Diana.’’
Ze woont ruim 20 jaar in het complex dat volgens haar steeds meer lijkt op een parkeerplaats door het vele verkeer op het binnenterrein. Ze wil dat Heliport verandert in een groene stadstuin waarbij de planten over de balustrades naar beneden lopen en regenwater wordt gebruikt om de gezamenlijke tuin water te geven. Ook wil ze meer natuurlijke speeltoestellen op het terrein, zoals klimrekken van bomen of touwbruggen die over het water lopen.
Samen met Stichting Tussentuin werden verschillende bijeenkomsten georganiseerd waarin buurtbewoners hun wensen konden aangeven. Daar zijn vier ontwerpen uitgekomen waar bewoners uit konden kiezen. Er is nog geen definitief ontwerp gekozen, dus hoe het binnenterrein er precies uit gaat zien is nog even afwachten. De gemeente moet nog een beslissing nemen over de ideeën die bewoners hebben aangedragen.
Alles in een keer
Fien Dekker is vanuit Stichting Tussentuin projectleider van Heliport Groen.”De gemeente had het plan om over tien jaar de riolering in de wijk te vervangen en de bewoners hadden de prioriteit om hun wijk op te knappen en de speeltoestellen te vervangen. Door het geld voor de verschillende projecten samen te voegen, kan het hele plein in een keer worden aangepakt”, zegt Fien. Stichting Tussentuin is er voor de bemiddeling tussen de bewoners en de gemeente, maar dat gaat volgens Fien niet allemaal vanzelf . ”Het is belangrijk om vooral veel te praten met beide partijen en goed de wensen en belangen in kaart te brengen van zowel de bewoners als de gemeente.” Inmiddels is er door bewoners in een hoek op het binnenterrein een tuintje aangelegd, die het geluid van spelende kinderen dempt. Het tuintje is nog niet af, maar wel een voorbeeld van hoe de rest van het binnenplein eruit kan zien. Ook staat er een kruidentuintje voor de kinderen. ”Vaak als ik kom aanfietsen staan er mooie bakken in de bloei en dan denk ik: dat hebben we met z’n allen gedaan”, zegt Monica.
Geen vlekkeloze communicatie
Tot nu toe zijn zowel Monica als Diana blij met hoe het gaat, maar de communicatie tussen de gemeente en de bewoners verloopt nog niet vlekkeloos.”Soms krijgen we brieven op de deurmat van werkzaamheden in de buurt. Dat zijn dan soms werkzaamheden in opdracht van ons als bewoners, maar dat weet niet iedere bewoner”, zegt Diana. Ze zou veel liever zien dat ze worden ingelicht door Stichting Tussentuin, zodat zij zelf op tijd de rest van de bewoners kan inlichten.
Toch vindt ze het bijzonder wat de bewoners tot nu toe voor elkaar hebben gekregen. Ze zou iedereen aanraden om zich uit te spreken over dingen die ze graag anders willen in hun wijk, maar ze vindt ook dat mensen zich daar zelf actief voor moeten inzetten. ”Dat het halve complex nu wordt aangepakt had ik nooit durven dromen.”
